شهید گمنام کسی است که انتخاب کرد گمنام بودن را !

همسر شهیدی در فکه به من می‌گفت: حاج‌آقا من هیجده سال است شوهرم برنگشته و کسی هم چیزی نمی‌گوید که کجاست و خبری ازش ندارند! این هم دختر هفده ساله‌اش است! روایتگر دشت جنون، روحانی مجاهد، عارف وارسته، مرحوم حاج عبدالله ضابط را می توان پیشتاز عرصه راویتگری در وادی جهاد و شهادت نام برد. انسان وارسته ای که زندگانی خود را برای زنده نگاه داشتن یاد و خاطره و تبیین سیره شهدا صرف نمود. بخشی از روایت مرحوم ضابط درباره « جایگاه شهدای مفقودالاثر » و خاطره یکی از دوستداران آن عارف سفر کرده را تقدیم می کنیم.   ... مفقودالاثر یعنی یک عمر انتظار! همسر شهیدی در فکه به من می‌گفت: حاج‌آقا من هیجده سال است شوهرم برنگشته و کسی هم چیزی نمی‌گوید که کجاست و خبری ازش ندارند! این هم دختر هفده ساله‌اش است! مفقودالاثر می‌دانید یعنی چه؟ یعنی هیجده سال چشم به در دوختن! «الإنتظار أشد من القتل» به اندازة عمر بعضی از ماها که زندگی کردیم این زن انتظار کشیده! این همان است که امام می‌فرمود: «مفقودان عزیز که محور دریای بیکران الهی‌اند و فقرای ذاتی دنیای دون در حسرت مقام آن‌ها متحیرند». کی می‌تواند بفهمد مفقود یعنی چه؟ فقط عشق است که این چیزها را به وجود می‌آورد.  آید آن روز که خاک سر کویش باشم  جرعه نوش اسرار مگویش باشم... *** بالاخره مزارش را پیدا کردم، توی بهشت ثامن الائمه صحن جمهوری آستان قدس رضوی. هنوز سنگ نداشت. با انگشت روی خاکش نوشتم: شهید حاج عبدالله ضابط. بلند شدم، رفتم زیارت و برگشتم. نوشته‌ام نبود. صدایش یکدفعه ذهنم را پر کرد. آن شب کنار اروند می‌گفت: شهید گمنام کسی است که انتخاب کرد گمنام بودن را! برگرفته از امتداد و راویان منبع:http://hadem89.blogfa.com/

بغض كرده بود. از بس گفته بودند: «بچه است؛ زخمي بشود آه و ناله مي‌كند و عمليات را لو مي‌دهد.»
شايد هم حق داشتند. نه اروند با كسي شوخي داشت، نه عراقي‌ها. اگر عمليات لو مي‌رفت، غواص‏‌ها - كه فقط يك چاقو داشتند - قتل عام مي‌شدند. فرمانده كه بغضش را ديد و اشتياقش را، موافقت كرد.
* * * * * *
بغض كرده بود. توي گل و لاي كنار اروند، در ساحل فاو دراز كشيده بود. جفت پاهايش زودتر از خودش رفته بودند. يا كوسه برده بود يا خمپاره. دهانش را هم پر از گِل كرده بود كه عمليات را لو ندهد.

,

اينها كجا و ما كجا؟!!

مزار شهدای احد که به دست وهابیون تخریب شد

دوران خلافت معاویه بود. پنج دهه از آغاز نهضت اسلامی می گذشت.قرار بود در منطقه احد برای زائرین چاه آبی حفر شود. هنوز مدتی

از شروع کار حفاری نگذشته بود که خبر عجیبی در مدینه پیچید! 

بقیه در ادامه مطالب...

عطش

راوی: خاطرات آزادگان

روز های آخر عملیات خیبر بود.پیر مرد صورت ودهانش مجروح شده وافتاده بود.

حجم آتش دشمن به قدری وسیع بود که کسی قادر به کمک نبود.همانجا در دام بعثی ها افتادیم. پیر مرد تا مدتی نمی توانست غذا بخورد.اما خیلی به بچه ها روحیه میداد.با دیدن او فراموش میکردیم اسیر جنگی هستیم.

صبح ها بعد از نماز می نشست ودعا میکرد.معنویتش خیلی بالا بود .یک روز عراقی ها ریختند داخل وهمه را زدند.

به پیر مرد گفتند: تو اینجا چه می خوای؟ گفت: دعا می کنم.گفتند چه دعایی!؟

گفت به کوری چشم دشمنان به امام خمینی رهبر عزیزم دعا می کنم.

موقق آمار صبح او را بردند.تا توانستند پیر مرد را زدند.او را داخل زندان انداختند.بدون آب و غذا!

ما او را می دیدیم. صحبت می کردیم. ولی اجازه رساندن آب وغذا به او را نداشتیم. چهار روز به این منوال گزشت.همه نا راحت بودند.

روز چهارم ضعیف تر شده بود نمازش را نشسته خواند. بعدبه جای تعقیبات شروع کرد با حضرت زهرا س  درد ودل کردن: فاطمه جان به فریادم برس. از تشنگی مردم.

آن روز انقدر نالید تا به خواب رفت.همان روز یک لیوان چای از دید نگهبان مخفی کردیم. خوشهال بودیم که تا از خواب بیدار شد به اوبدهیم.ساعتی بعدبیدار شد.

سیمایش بر افروخته بود. بسیار شاداب بود. احساس ضعف نمی کرد. شروع کرد به خندیدن.

چای که برایش آوردیم گفت: ممنون،نوش جانتان!الان در عالم خواب حضرت زهرا  س   هم از غذا سیرم کرد. هم از شربتی بسیار شیرین!هنوز شیرینی آن شربت زیر زبانم هست.

حاج محمد حنفیه احمد زاده پیر مرد مشهدی را به اردو گاه دیگری تبعید کردند.آنجا هم زیر شدید ترین شکنجه هابود.

او به سختی مریض شد.بعد هم چهار نفر از اسرای ایرانی پیکر بی جان او را به بیرون اردو گاه بردند.حاج محمد را غریبانه به خاک سپردند.

منبع: شهید گمنام